Dr.s.mahadevan with mr.rajinikanth The Asram chennai function

அன்பென்னும் மழையிலே...

திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் அவர்களுடன் அன்புப் பகிர்வு

பேராசிரியர் முனைவர். ச. மகாதேவன்,

சதக்கத்துல்லாஹ் அப்பா கல்லூரி (தன்னாட்சி)

திருநெல்வேலி.

கைப்பேசி  : 09952140275

Email : nellaimaha74@gmail.com

பல கதவுகளைத் திறந்து விடுகிறது 
இந்த வாழ்க்கை, நுழைந்து பயணிக்கத்தான் நாம் தயாரில்லை. மூடிக் கொள்கிறோம் நாம்.... நமக்குள்ளே!
    இளமையிலே நாம் சந்திக்கும் மனிதர்கள் பாறையில் வெட்டப்பட்ட கல் எழுத்தாய் மனதிலே பதிந்து போகிறார்கள்.  அப்படித்தான் நிறைய நடந்திருக்கிறது. என் வசந்த வாழ்க்கையில். திரும்பிப் பார்க்கவே... திகைப்பாக இருக்கிறது.    சொல்லாமலேயே வந்து நில்லாமலேயே சென்றுவிடுகிற மழைக் காலப் பொழுதுகளைப் போல,  நிலாப் பார்க்க வானை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தபோது என் வானில் யார் யாரோ வாணவேடிக்கை நடத்திவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள்.
    அவர்களின் உயரம் என்ன? என்பதை உணராமலேயே அவர்களோடு உடனிருந்திருக்கிறேன், உடன் உண்டிருக்கிறேன், உணர்வோடு உரை பகிர்ந்திருக்கிறேன், உற்றுக் கவனித்திருக்கிறேன், உள்ளுணர்வற்று உலவியிருக்கிறேன். 

    பின்னரவின் பிசுபிசுத்த நிசப்தத்தை நோயின் கோரத்திலிருக்கும் பக்கத்துவீட்டுக்காரனின் இருமல் இடையறாது குலைத்துப் போடுகிற 
மாதிரி, சக மனிதர்களால் நாம் குலைத்துப் போடப்பட்டிருக்கிறோம்.  பழுக்க வைக்கப்பட்டுச் சம்மட்டியால் அடிக்கப்பட்டு அறிவுவாளாக்கப் பட்டிருக்கிறோம்.

    பனிக்கட்டியாக இறுக்கப்பட்டிருக்கிறோம், முட்களின் முனை ஒடிக்கப்பட்ட ரோசாக்களாய் மணம் பரப்பப்பட்டிருக்கிறோம்.

    அதில் பேதம் ஏதுமில்லை, வேதம் படித்து தாத்தாவின் தெவசத்திற்கு வந்து போன ராமகிருஷ்ணவாத்தியார் முதல் மூங்கில் கூடையோடு மோர் விற்க வரும் திம்மராஜபுரம் கிருஷ்ணம்மா அக்கா வரை அத்தனைபேரும் அடக்கம்.  மருத்துவரின் கத்தி, என் கட்டியைக் கிழிக்கும் போதுதான் என் வலிமை எனக்குத் தெரிய வரும்.

'நான் பேசநினைத்த யாவற்றையும்

பேசிவிடவுமில்லை

பேசக்கூடாத ஒரு சிலவற்றைப்

பேசாமலிருக்கவுமில்லை..

ஆனாலும்

என் மவுன வெளிகளில்

இன்னும் சில சொற்கள்

செலவிடப்படாமல்

மிச்சமிருக்கின்றன'

    அந்தப் பதிவுகள் என் காலடித் தடங்களின் ஈரப்பதிவுகளாய் அமையலாம்.  கிழிக்கப்பட்ட கருவேலமுள்ளால் வடிந்த குருதியின் கறைகள் காலில் இருக்கலாம்.  பதிவது மட்டுமே என் வேலை, நெஞ்சில் பதிவதும் பொழுதுபோக்காய் விடுவதும் வாசகரின் வேலை.

    சந்தைக்குச் சென்று விட்டு திரும்பிக் கொண்டிருந்த இளம் காலைவேளையில் எங்கள் பாண்டிய வேளாளர் தெருவின் உச்சினிமாகாளி அம்மன் கோயிலருகே அதிர்ச்சி காத்திருந்தது...

    சமச்சீர் கல்வியின் சுதந்திரத்தால் பள்ளிக் குழந்தைகள், யாவற்றையும் விட்டு, விட்டு விடுதலையாகித் தொட்டுப் பிடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

    அந்தக் காலை அவர்களால் கலைமிக்கதாய் மாறிக்கொண்டிருந்தது அதில் மாற்றுத் திறனாளியாய் சற்று மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட ஒரு ஏழுவயதுச் சிறுவன்.

    வயதிற்கு வரும் முன்பே அச்சிறுவர்களில் சில பேர், வக்கிரங்கள் வயதிற்கு வந்துவிட்டதைப் போன்று நடந்து கொண்டார்கள்.

தகர டப்பாவைக் கயிற்றில் கட்டி அச்சிறுவனின் கால்சட்டையில் முடிச்சிட்டுத் துரத்திவிட்டனர் அச்சிறுவர்கள்.

    சப்தம் ஏற்படுத்திய அலறலின் பேயொலி தாங்க முடியாமல் கலக்கத்துடன் கதறல் ஒலியோடு அங்குமிங்கும் ஓடியது அக்குழந்தைக் குருத்து.

    அஞ்சலிப் படக் காட்சி அஞ்சடிக்கு முன் அரங்கேறியதன் அதிர்ச்சியில் நான்.  அக்குழந்தையின் அலறல் அவனது தாயை எப்படி உலுக்கியதோ தெரியவில்லை.  கொலைவெறியோடு ஓடிவந்தவள் சத்தமிட்டுக் கேலிசெய்த குழந்தைகளை விரட்டியபடி அடிக்கப் பாய்ந்தாள்.

    சம்பந்தன் அழுகைக்குரல் சக்திக்குக் கேட்கத்தானே செய்யும்? அன்புக் கிண்ணமேந்தி அழுகையை நிறுத்த அவள் வரத்தானே செய்வாள். வந்தாள்.  அணைத்தபடி தன் மகனை அழைத்துச் சென்றாள்.

    உற்றுப் பார்த்தேன் உச்சினிமகாளியும் அவ்வினாடியில் இன்னும் உக்கிரமாயிருந்தாள்.  இது போல் சொல்ல இன்னும் உண்டு.

காலம் நசுக்கிப் போட்ட பற்பசைக் குழாய்களாய் நாம் மாறும் முன்பு சொல்லியாக வேண்டும் சொல்லாத பலவற்றை.

பக்காப் படிகள், திருவைகள், உலக்கைகள்,

கிட்டில்கள், குதில்களின் வரிசையில்

அருங்காட்சியகத்தில்

அடுத்து வைக்கப்பட்டிருப்பது

பாட்டி தாத்தாக்களைத் தான் 

வேறு முகத்தை எடுத்து நம் உடலில்  மாட்டிக் கொண்டதைப் போல் சுதந்திரம் பெற்று 65 ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னும் நம் தேசத்திற்கென்று தனித்துவம் மிக்க ஒரு கல்வி முறையை உருவாக்கவில்லை என்ற ஆதங்கம் வெகுநாட்களாக என்னுள் உண்டு.

    மூடு காலணிகளுடனும், கழுத்துப் பட்டைகளுடனும் முதுகு நிறைய புத்தக மூட்டையுடனும் பள்ளிக்குச் சென்று வருவது மட்டுமா கல்வி?

    நம் இந்தியப் பண்பாடு, வேதங்கள், உபநிடதங்கள், பக்தி இலக்கியங்கள், தேவாரப் பதிகங்கள், ஆழ்வார் பாசுரங்கள், சித்தர் பாடல்கள், குணங்குடியார், பீரப்பா மெஞ்ஞானப் பாடல்கள், நீதி இலக்கியங்கள் இவற்றை எல்லாம் புறந்தள்ளி உலக மயமாதல் என்ற பெயரிலே இங்கிலாந்துப் பாடத்திட்டத்தை நாம் ஏன் பின்பற்ற வேண்டும்?  என நினைத்த போது, ஆனந்த விகடனிலே அந்த அறிவிப்பு வந்தது.

    இந்தியக் கல்வி முறையை வேராகக் கொண்டு
திருமதி. லதாரஜினிகாந்த் சென்னை வேளச் சேரியில் 'தி – ஆஷ்ரம்'என்ற பள்ளியைத் தொடங்கி நடத்தி வருகிறார்கள் என்பதும், அதில் டாஸ்க் என்ற புதிய பாடப் பிரிவைத் தொடங்கி வெற்றி பெற்றுள்ளார்கள் என்பதையும் ஆனந்த விகடனில் திரு. மதன் அவர்கள், திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் அவர்களுடன் மேற்கொண்ட நேர்காணலில் தெரிவித்திருந்தார்கள்.

    'கல்வி முறையில் மாற்றம் தேவை' என்ற திருமதி. லதா ரஜினிகாந்தின் கட்டுரை ஆனந்த விகடனில் 'அவர்கள் சின்னஞ்சிறு மனிதர்கள்;’ எனும் தலைப்பில் 36 வாரம் வந்தது. முப்பத்தாறு வாரக் கட்டுரைகளையும் வரிக்குவரி வாசித்தேன், கத்தரித்து  நூலாகக் கட்டமைப்பு செய்து வைத்திருந்தேன்.

    ஒவ்வொரு, வாரமும் விகடனில் வரும் தொடரைப் 'பாலம்' 
அமைப்பின் சமூக சேவகர் பாலம் பா. கலியாண சுந்தரம் அவர்களுடன் விவாதித்திருந்தேன்.  'அம்மையாரின் அந்நூல் பற்றிய உன் கருத்தியலை விமர்சனமாக எழுதேன்' என்றார்கள்.  எழுதினேன் 82 பக்க அளவில் என் கட்டுரை நீண்டது...  பாலம் ஐயா மூலம் திருமதி லதா ரஜினி அவர்களுக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தேன்.

பாலம் பா. கலியாணசுந்தரனார் அப்பழுக்கற்ற காந்தியவாதி

'தேவையே பெரிதென்று தேடுவோர் பலரிருக்க

சேவையே உயிரென்று கருதி உருக வந்தார்

பாவை மணமுமின்றி பந்தபாசம் ஏதுமின்றி

நாவை அடக்கி வாழும் நற்சேவை முனிவரிவர்

என்று அவர் வாழ்க்கை வரலாற்றில் நான் எழுதியிருந்தேன்.   பாலம் ஐயா என் விமர்சனக் கட்டுரையைத் திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் அம்மையாரிடம் தந்திருந்தார்.

    பிப்ரவரி 2, 1998, நான் பாளை சேவியர் கல்லூரியில் எம்பில் வகுப்பறையில் அமர்ந்திருக்கிறேன். திருமதி லதா ரஜினிகாந்த் அவர்களிடமிருந்து கடிதம் வருகிறது.

    28.02.1998 ஆம் நாளில் சென்னை பல்கலைக்கழக நூற்றாண்டு விழா அரங்கத்தில் நடைபெறும். 'அவர்கள் சின்னஞ்சிறு மனிதர்கள்' நூல் வெளியீட்டு விழாவில் சிறப்பு அழைப்பாளராகக் கலந்து 
கொள்ள வேண்டும் என்று அக்கடிதத்தில் திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் என்னை அழைத்திருந்தார்கள்.

    என்னால் நம்ப முடியவில்லை! தன் தொடரின் சாதக பாதகங்களை விமர்சித்திருந்த ஒரு சாதாரண மாணவனை அந்நூல் வெளியீட்டு விழாவுக்கே அழைத்திருந்தது ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

    அறிவை விரிவு செய்து அகண்டமாக்கி விசாலப் பார்வையால் யாவரையும் தமதாக்கி அன்பு அன்னையாய் பாசம் பொழிய ஒரு சில பேரால் மட்டுமே முடிகிறது.

    உடன் விழாவில் பங்கேற்பதாகக் கடிதம் அனுப்பினேன்.  அங்கிருந்து ஓரிரு நாட்களில் பதில் வந்தது.  பிப்ரவரி 28 அன்று காலையில் 
‘போயஸ் கார்டன் வாருங்கள்’ என்று திருமதி லதா ரஜினிகாந்த் பதில் எழுதியிருந்தார்கள்.

    இன்ப அதிர்ச்சியில் அன்றிரவு தூக்கம் பிடிக்கவில்லை.  ஒரு பக்கம் நம் எழுத்தை மதித்து அழைத்திருக்கிறார்களே! என்ற மகிழ்ச்சி, மறுபுறம் வெகுநாட்களாய் சந்திக்க வேண்டும் என்று நினைத்து ஆனால் சந்திப்பதற்குச் சந்தர்ப்பம் ஏதும் அமையாத இனிய மனிதர் திரு. ரஜினி காந்த் அவர்களை, அவர்களுடைய இல்லத்திலேயே, அதுவும் அவர்களுடைய அழைப்பின் பேரில் சந்திக்கப் போகிறேன் என்ற போது எப்படித் தூக்கம் வரும்?

    'பெரியவர்களை முதன் முதலாய் சந்திக்கப் போகிறோமே' என்ன பரிசு தரலாம்? என்று மண்டையைப் போட்டு உடைத்தெடுத்தேன்.  என்ன கொண்டு சென்றாலும் அது ஏற்கனவே அவர்களிடம் இருக்கத்தானே செய்யும்.

    திடீரென உள்மனம் உரக்கச் சொல்லியது பகவான் ரமணரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் புதுக்கவிதை நடையில் எழுது, அதுவே மிகச் சிறந்த பரிசாக திரு. ரஜினிகாந்த் அவர்களுக்கு அமையும்' என்றது.

    இரண்டே நாளில் எழுதி முடித்தேன்.  அழகான முன்னுரையை 
திரு. ரஜினிகாந்த் அவர்களை மனத்தில் கொண்டு எழுதினேன்.

    அவலைக் கட்டிமுடித்து, பகவான்  ஸ்ரீ. கிருஷ்ணரைச் சந்திக்கச் சென்ற குசேலனாய் சென்னை புறப்பட்டேன்.

    போயஸ் கார்டன் எந்தப் பக்கத்திலிருக்கிறது என்று கூட எனக்குத் தெரியாது.

    ஆட்டோவை அழைத்தேன்.  முதலமைச்சர் வீடெல்லாம் உள்ள பகுதி உள்ளே கொண்டு விட முடியாது' என்று சொல்லி சாலையோரம் உள்ள மகளிர் கல்லூரிக்கு அருகில் விட்டுச் சென்று விட்டார். ஓட்டுநர்.

    நடக்கத் தொடங்கினேன்.  நெருக்கடியான சென்னை மாநகரில் சோலைச் சொர்க்கமாய் போயஸ் கார்டன், ஓங்கி உயர்ந்த அழகு மரங்களும் குல்மெஹர் பூக்களும் அப்பகுதியை இன்னும் அழகாக்கின.

    இருக்குமிடம் அருமையாக இருப்பதால், நடக்கும் பாதையும் அருமையாக இருக்கத்தானே செய்யும்!

    நம் மனத்திற்குப் பிடித்த மனிதர்களைச் சந்திக்கச் செல்கிற பொழுதுகளுக்குத் திடீரென தேன் தடவிய இனிப்பு எங்கிருந்து ஒட்டிக் கொள்ளும் என்று தெரியாது,  நாம் சந்தோஷமாயிருக்கும் போது எல்லோரும் சந்தோஷமாக இருப்பதாய் ஓர் உணர்வு. 

வாசலில் விக்னத்தைக் களையும் வித்தகக் கடவுளாய் விநாயகர் வரவேற்கிறார்.

    அம்மையாரிடமிருந்து வந்த கடிதத்தைக் காட்டுகிறேன். அன்பாய் வரவேற்ற அந்த உதவியாளர்.  வரவேற்பறையில் அமரச் சொல்கிறார்.   எதிரே பார்க்கிறேன்.

    கம்பீரச் சிங்கமாய் திரு. ரஜினி அவர்களின் ஆளுயரப்படம்.  அவரது மனதைப் போன்று அகன்ற அறை. ரம்மியமான ஒளி பரவுகிறது.  எங்கிருந்தோ ஓம்கார ஒலி செவியைத் தாலாட்டுகிறது.  நடுநாயகமாய் 
ஸ்ரீ. கிருஷ்ணரின் மூன்றடி உயர அற்புதச் சிலை ஆனந்தமயமாக அமைந்திருக்கிறது. மனித மனங்கள் அமைதியாக இருந்தால் வரவேற்பறைகூடத் தியான அறையாய் காட்சியளிக்க முடியும்.  அழகாய் காட்சியளித்தது.

    மேகத்தை விலக்கிக் கொண்டு தண்மதி வெளிவருமே! அப்படி வந்தார் திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த். என்னையும் அறியாமல் எழுந்து நின்று கை கூப்புகிறேன்.

    'நன்றாக இருக்கிறீர்களா மகாதேவன்?' அவர்களின் தேன்குரல் மவுனத்தைக் கலைக்கிறது.  ‘ஆமாம்... நன்றாக இருக்கிறேன்' சொன்னபடி எழுந்தவன், அவர்களுக்குப் பரிசாகக் கொண்டு சென்ற 'பகவான்
ஸ்ரீ ரமணமகிரிஷியின வாழ்க்கை வரலாற்றுக் கவிதை நூலைப் பரிசாகத் தருகிறேன்.

    புன்னகைத்தபடி வாங்கிக்கொண்டு அமரச் சொல்கிறார். தொலைபேசியில் அழைத்து தேநீர்வரவழைத்துத் தந்து உபசரிக்கிறார்.

    'மகாதேவன்', ஆனந்த விகடனில் நான் எழுதியிருந்தது எப்படி இருந்தது? என்று கேட்டபடி, எந்தக்கவுரவமும் பார்க்காமல், அறை ஓரத்திலிருந்த மோடி நகலியில்' மாலை நிகழ்ச்சிக்கான நிகழ்ச்சி நிரலைப் படியெடுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

    'அவர்கள் சின்னஞ்சிறு மனிதர்கள்' சாதாரண பொழுதுபோக்குத் தொடராக விகடனில் வரவில்லையம்மா!  அது மக்கள் மத்தியியல் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி உள்ளதை அறிவீர்களா?' என்றேன்.

    'அப்படியா?' என்ன தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது? என்று கேட்கும்போதே அழகாய் ஒரு புன்னகை பூத்தார் திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த்.

    'உங்கள் எழுத்தை ஆனந்த விகடனில் வாசித்தபின் பல பெற்றோர் தம் குழந்தைகளை அடிப்பதை நிறுத்திக் கொண்டார்கள்!

    குழந்தைகளோடு நட்பு பாராட்டக் கற்றுக் கொண்டார்கள்.

    பாடத்தைச் சுமையாகச் சுமத்தாமல் விளையாட்டாகக் கற்றுத்தர முயன்றார்கள்' என்றேன். “ஆஷ்ரம் பள்ளிக்கும் நிறையக் கடிதங்கள் வந்திருக்கின்றன” என்றார்கள் திருமதி. லதா ரஜினி அவர்கள்.

    'நான் முன்வைக்கிற கல்விமுறை சாத்தியம்தானே! ஒர் ஆய்வு மாணவராக என்ன நினைக்கிறீர்கள்?' என்று கேட்டார்.

    “அடிமைத் தளையிலிருந்து விடுபட்டு இத்தனை ஆண்டுகள் கழிந்தபின்னும் இன்னும் நம்மால் மெக்காலேவின் கல்வி முறையிலிருந்து மாற முடியவில்லை.

    பதினெட்டு  வருடங்கள் ஆய்வுப்படிப்பு வரை பயின்ற பின்னும் கூட, அரசாங்கத்திடம் வேலை கேட்டு மனு போடக் கூடிய நிலையில்தான் இன்னும் உள்ளோம். பாடத்திட்டத்தை நிறைய மாற்ற வேண்டியுள்ளது. ஆசிரியர் சார்ந்த பாடத்திட்டம் மாணவர் சார்ந்த பாடத்திட்ட முறையாக மாற வேண்டும்.”  என்றேன்.

இவ்வளவு சிந்திக்கும் நீங்கள் ஏன் ஒரு வேறுபட்ட கல்லூரியைத் தொடங்கக் கூடாது?' என்று 23 வயதேயான ஓர் இளைஞனான என்னிடம் திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் கேட்டார்.  சட்டென்று என்னால் என்ன பதில் சொல்வதென்று தெரியவில்லை.

'உங்கள் முயற்சிகள் உங்களுக்கு வெற்றியைத் தரட்டும்' என்று அழகான கையெழுத்தால் திருமதி லதா ரஜினிகாந்த் ஆட்டோகிராப் போட்டுத் தந்தார்கள்.

கேட்கத் தயக்கமாக இருந்தது. 'திரு. ரஜினிகாந்த் அவர்களைப் பார்க்காமலேயே கிளம்புகிறோமோ!' என்று மனம் படபடத்தது. முகக்குறிப்பில் புரிந்து கொண்டராய்’  மாலை நடைபெறும் 'தி-ஆஷ்ரம்' பள்ளி ஆண்டு விழாவில் அவர்தான் நூலை வெளியிடுகிறார். 'அப்போது அறிமுகப்படுத்துகிறேன்'  என்றார்.  சொன்னவாறே செய்தார்.

28.02.1998 சென்னைப் பல்கலைக்கழக நூற்றாண்டு விழா அரங்கு : தி ஆஷரம் பள்ளி ஆண்டு விழா

    எளிமையைப் பற்றிப் போதிப்பது எளிமையானது, கடைப்பிடிப்பது கடினமானது. எவனொருவன் வார்த்தைக்கும் வாழ்க்கைக்கும் வேறுபாடில்லாமல் வாழ்கிறானோ அவனையே வரலாறு வரவு வைத்துக்கொள்கிறது.  மற்றவர்களைப் புறந்தள்ளி விடுகிறது.

    திரு. ரஜினிகாந்த் அவர்களும், திருமதி லதா ரஜினிகாந்த் அவர்களும் பொதுவாழ்வில் எளிமையைக் கடைப்பிடிக்கக் கூடியவர்கள் என்பதை பிப்ரவரி 28 அன்று மாலை 6 மணிக்கு சென்னை பல்கலைக்கழக நூற்றாண்டு விழா அரங்கில் நடைபெற்ற திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் அவர்கள் எழுதிய 'அவர்கள் சின்னஞ்சிறு மனிதர்கள்' நூல் வெளியீட்டு விழாவே சாட்சி.

    பளிச்சென்ற, வெள்ளை வெளேர் உடையில் 'தி ஆஷ்ரம்; பள்ளிக்குழந்தைகள் வந்தோரை வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள்.  அதில் திரு. ரஜினி தம்பதியினரின் இரு மகள்களும் ஓடியாடி வரவேற்றுக் கொண்டிருந்தனர்.

    திரு. ரஜினியின் ஞானகுரு பூஜ்யஜீ சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதிதான் அந்நூலை வெளியிட வந்தவர்கள்.  மோடி நிறுவனங்களின் நிர்வாக இயக்குநர் திரு. பி. கே. மோடி அதன் முதல் பிரதியைப் பெற வந்திருந்தார்.

    'ஆஷ்ரம்' பள்ளிக்குழந்தைகளிடம் திடீரென ஒரு பரபரப்பு காரணம்... எல்லோர் இதயங்களையும் அன்பால், உயரிய பண்பால், தன்பால் ஈர்த்த தமிழகத்தின் சூப்பர் ஸ்டார் திரு. ரஜினிகாந்த் தும்பைப்பூ போன்ற வெள்ளை உடையில் பழைய அம்பாசிடர் காரில் வந்திறங்கினார்.

    கூர்மையான கனிவுப் பார்வையால் அனைவரையும் அன்பால் நோக்கியபடி திரு. ரஜினிகாந்த் மின்னலென மேடை ஏறுகிறார். சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதியைக் காலைத் தொட்டு வணங்குகிறார்.  ஆசி பெறுகிறார்.  இரு கைகளைக் கட்டியபடி அமர்ந்தவர்.  ஆட்காட்டி விரலைக் கன்னத்தில் ஊன்றி ஆழ்ந்த சிந்தனைக்குள் ஆழ்கிறார்.

    திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் என்னை மேடைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார்.   திரு.  ரஜினிகாந்த் அவர்களிடம் இப்படி அறிமுகப்படுத்துகிறார்.

    “மகாதேவன் பாளை சேவியர் கல்லூரியில் இளம் அறிவியல் இரண்டாமாண்டு படிக்கும்போதே எழுத்துத் துறையில் பாரதப் பிரதமரிடம் சத்பவனா தேசிய விருது பெற்றவர்.  எட்டாம் உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் தமிழக முதலமைச்சரிடம் விருது பெற்றவர்.  பாலம் கலியாணசுந்தரம் ஐயாவின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதி உள்ளார்.” என்று திருமதி லதா ரஜினிகாந்த் சொல்லச் சொல்ல ரஜினிகாந்த் என்னைக் கூர்மையாகப் பார்க்கிறார்.

    “இவர்தான் சி” அவர்கள் சின்னஞ் சிறு மனிதர்கள்' தொடரை விமர்சனம் செய்து 76 பக்க விமர்சனக் கட்டுரை எழுதியவர்.  அவரைப் பெருமைப்படுத்தவே இந்நூல் வெளியீட்டு விழாவில் சிறப்பு அழைப்பாளராய் வரவேற்றுள்ளேன். என்று 'திருமதி. லதா ரஜினிகாந்த் சொல்ல, ரஜினி பட்டென்று கையை நீட்டி கைகுலுக்கினார்.

    'சீக்கிரமே ஆசிரியராவீங்க...' என்று ஆசி தந்தார்.  மேடையில் நாங்கள் மூவரும் நின்றிருக்க சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதி நடப்பவற்றை அமர்ந்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

    சட்டென்று ரஜினிகாந்த் என் தோள்களைப்பற்றித் தன்னோடு வலப்புறத்தில் நிறுத்திக் கொண்டார்.  அந்தக் கணம் அருமையானது. அன்புமயமானது.

    மாணவனாக இருக்கிறேன்.  படிப்பு முடியவே இன்னும் நான்கு மாதங்களிருக்கிறது. யார் நமக்கு ஆசிரியப் பணி தரப் போகிறார்கள்?  ஏதோதோ நினைவுகள்... ரஜினிக்குப் பக்கத்தில் நிற்கும்போது மனதில் ஊடாடின.

    'எல்லோரையும் ஊக்கப்படுத்துபவர் தானே ரஜினிகாந்த். ஊக்கப்படுத்த அவ்வாறு கூறியிருப்பார்' என்று நினைத்தபடி பக்கத்தில் நின்றேன்.

    'உங்களுக்காகப் பகவான் ரமணரின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் புதுக்கவிதையில் எழுதிக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.'  இது நான்.  

    'கண்டிப்பாக நான் படிக்கிறேன் மகாதேவன்' என்றார் ரஜினிகாந்த்.

    மேடையில் திருமதி. லதா ரஜினி அவர்களின் நூல் சுவாமிஜியால் வெளியிடப்பட்டது. ரஜினிகாந்த் அதன் முதல் பிரதியைப் பெற்றுக் கொண்டார்.

    என்னை மேடைக்கு அழைத்த ரஜினி தம்பதியினர்.  வெள்ளி விளக்கை பரிசளித்தனர்.

    அந்த வெளிச்சம்... இன்றுவரை என் வாழ்வில் பரவியுள்ளது.  ஒரு தீபம்தானே ஆயிரம் தீபங்களை ஏற்றி வைக்கும்!

    ரஜினியின் வாக்கு நாலே மாதத்தில் பலித்தது.  தூய சவேரியார் கல்லூரியில் எம்.பில் முடித்த அடுத்த நாள் ஜீலை 10, 
1998ஆம் ஆண்டு சதக்கத்துல்லாஹ் அப்பா கல்லூரியின் தாளாளர் 
அல்ஹாஜ். த. இ. செ. பத்ஹுர் ரப்பானி சாகிப் அவர்களின் உதவியில் உள்ளிட்ட கல்லூரி ஆட்சிக்குழு 23 வயதில் என்னை அக்கல்லூரியின் தமிழ்ப் பேராசிரியராய் பணியமர்த்தியது.

    திரு. ரஜினி சொல்லி நாலே மாதத்தில் அந்த அதிசயம் நடந்தது. அதனால் தானே திரு. ரஜினிகாந்தின் வாக்கிற்கு அவ்வளவு ஈர்ப்பும்

    ரஜினி தீபமல்ல...

    மகா நட்சத்திரம்.